اى ازلیت به تـــــربت تـــــو، مخمـــّر         وى ابــدیت بــه طلعت تو، مقرّر

آیت رحمت ز جلــــوه تــــــو هویـــدا         رایت قــدرت در آستین تو مُضْمَر

جــــودت هم بسترا به فیض مقدس         لطفت هم بالشا به صدرِ مُصَدّر

عصمت تو تا کشید پرده به اجسام          عالَـــم اجســام گردد عالَم دیگر

جلـــــوه تـــــو نــــور ایزدى را مَجْلى         عصمت تـو سرّ مختفى را مَظهر

گـــــویم واجب تــو را، نه آنَتْ رتبت          خــوانم ممکن تو را، ز ممکن برتر

ممکن انــــدر لباس واجب پیــــــدا           واجبــــى اندر رداى امکان مَظْهر

ممکن؛ امّا چه ممکن، علت امکان           واجب؛ امـــّا شعـــــاع خالق اکبر

ممکن؛ امّا یگانــــه واسطــــه فیض         فیض به مهتر رسد وزان پس کهتر

ممکن؛ امــــّا نمــود هستى از وى           ممکن؛ امــــّا ز ممکنــــات فزونتر

وین نه عجب؛ زانکه نور اوست ز زهرا       نور وى از حیدر است و او ز پیمبر

نور خــــدا در رســــول اکـــرم پیدا             کرد تجلّى ز وى، به حیدر صفدر

وز وى، تابان شده به حضرت زهرا            اینک ظاهر ز دخت موسىِ جعفر

این است آن نور کز مشیت "کُنْ" کرد       عالـــم، آن کو به عالم است منّور

این است آن نور کز تجلّـــى قدرت           داد به دوشیزگـــــان هستى، زیور

شیطانْ عالِم شدى، اگر که بدین نور       ناگفتى "آدم است خاک و من آذر"

آبـــــروى ممکناتْ جمله از این نور           گـــر نَبـــُدى، باطل آمدند سراسر

جلوه این، خود عَرَض نمود عَرَض را          ظلّش بخشـــود جـــوهریت جوهر

عیسى مریم به پیشگاهش دربان           موسىِ عمران به بارگاهش چـاکر

آن یک چون دیده بان فرا شده بردار         وین یک چـــون قاپقان معطى بر در

یا که دو طفلند در حریــــم جلالش           از پـــى تکمیل نفس آمده مضطـر

آن یک "انجیل" را نمـــــاید از حفظ           ویـــن یک "تورات" را بخـــواند از بر

گر که نگفتى "امام هستم بر خلق"        موسى جعفـــر، ولّــى حضرت داور

فاش بگفتم که این رسول خداى است       معجزه اش مـــى بـوَد همانا دختر

دختــــــر، جز فاطمه نیایــد چون این           صُلب پــدر را و هـــم مشیمه مادر

دختر، چون این دو از مشیمه قدرت          نامد و ناید دگـــر همــــــــــاره مقدّر

آن یک، امواج علم را شـــــده مبدا           وین یک، افواج حلم را شده مصـــدر

آن یک موجود از خطــــابش مَجْلى           وین یک، معدوم از عقــــابش مُسْتَر

آن یک بر فـــرق انبیــــا شده تارک            وین یک انــــدر ســـــرْ اولیا را مغفر

آن یک در عالم جـــــــلالت "کعبه"            وین یک در مُلک کبــــریایى "مَشْعر"

"لَمْ یلِد"م بسته لب وگرنه بگفتم             دخت خــــداینــــــد این دو نور مطهّر

آن یک، کوْن و مکانْش بسته به مَقْنَع        وین یک، مُلکِ جهانْش بسته به معْجَر

چادر آن یک، حجاب عصمت ایزد              معْجــــــَرِ این یک، نقـــــاب عفّت داور

آن یک، بر مُلک لا یزالى تارُک                 وین یک، بـــــر عرش کبــــریایى افسر

تابشى از لطف آن، بهشت مُخَلّد            ســــــایــــه‏اى از قهر این، جحیم مُقَعّر

قطره‏اى از جود آن، بحار سماوى            رشحــــه‏اى از فیض این، ذخـــــایر اغیر

آن یک، خاکِ مدینه کرده مزّین                   صفحه قــــــم را نمــــوده، این یک انور

خاک قم، این کرده از شرافتْ، جنّت            آب مــــــدینه نمــــــــوده آن یک، کوثر

عرصه قم، غیرت بهشت برین است          بلکـــــه بهشتش یساولى است برابر

زیبد اگر خاک قم به "عرش" کند فخر         شـــــاید گـــــــر "لوح" را بیابد همسر 

خاکى عجب خاک آبروى خلایق               ملجــــــا بر مسلم و پنـــــاه به کافـــر

گر که شنیدندى این قصیده "هندى"        شـــاعــــــــر شیراز و آن ادیب سخنور

آن یک طوطى صفت همى نسرودى        "اى به جـــلالت ز آفــــرینش بــــــرتر"

وین یک قمرى نمط هماره نگفتى            "اى کـــه جهــان از رخ تو گشته منوّر"